Kanoniczki Regularne LATERAŃSKIE
Początek Kanoniczek Regularnych Laterańskich św. Augustyna sięga czasów patrystycznych, kiedy to dziewice oficjalnie konsekrowane przez Biskupa poświęcały się całkowicie Bogu w czystości i służbie pierwotnemu Kościołowi.
Wielcy Ojcowie Kościoła, szczególnie św. Augustyn, zachęcali kobiety konsekrowane Bogu do życia we wspólnocie, wzmacniając w ten sposób Życie Apostolskie. Siostry żyjąc wspólnie i mając „jedno serce i jedną duszą”, świadczą o miłości eklezjalnej, ofiarowując się służbie kapłańskiej.
W średniowieczu, biorąc przykład z Kanoników Regularnych, Kanoniczki przyjęły Regułę św. Agustyna.
Kanoniczki są Zakonem kontemplacyjnym. Ich dzień charakteryzuje się czasem poświęconym na modlitwę, tak bardzo potrzebną duszy poszukującej Boga. Jednak to liturgia zajmuje pierwsze miejsce w życiu Kanoniczki, która jest niczym innym jak przedłużeniem czynności kapłańskich Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana, któremu są konsekrowane.
Kolejną cechą szczególną Kanoniczek Regularnych jest życie wspólnotowe. Dzielą się w formie radykalnej dobrami materialnymi i duchowymi. Dzielą się talentami duszy i serca, wiarą, nadzieją, miłością, czasem, żarliwością ...
Kanoniczki są mocno związane z Kościołem diecezjalnym. Swoją nieustanną modlitwą pomagają Biskupowi i księżom w wypełnianiu ich posługi kapłańskiej. Noszą w swoich sercach intencje Kościoła, Papieża i Biskupa Diecezji, w której żyją.
Obecnie na świecie jest 17 klasztorów Kanoniczek Regularnych Laterańskich (9 w Hiszpanii, 3 we Włoszech, 4 na Filipinach i 1 w Polsce). Ubogacają one w Kościele życie kanoniczne modlitwą kontemplacyjną i apostolstwem, dając świadectwo miłości otrzymanej od Jezusa.
Więcej wiadomości i konsultacje powołaniowe:
