Ci święci Biskupi mieli jako punkt odniesienia życie wspólnotowe Jezusa ze swoimi uczniami. Świetlistym przykładem była dla nich przede wszystkim pierwsza wspólnota z Jeruzalem, która zrodziła się w celu naśladowania życia i praktykowania nauk Jezusa.

Jak opisują to Dzieła Apostolskie: “ Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich, którzy uwierzyli. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne” (Dz 4, 32).

Słowa Augustyna są echem tekstu z Dziejów Apostolskich, kiedy zwracając się do księży podkreślał: Nie mówcie nigdy: „To jest moje”, niech wszystko będzie dla Was wspólne.

Wspólnoty kanonickie są odpowiedzią na mocne i radykalne wymagania Ewangelii. Są one owocem dojrzałej wiary, która pociągnęła osoby do praktykowania kultu Bożego, nie tylko do głoszenia ideału braterstwa i solidarności proponowanego przez Jezusa, ale też do tworzenia małych wspólnot, które zgromadzone wokół biskupa, ojca i nauczyciela, wcielają w życie ewangeliczny ideał jedności braterskiej.

 

Kościół od zawsze widział w życiu wspólnotowym księży gwarancję ich świętości i wzajemne wsparcie w apostolstwie.

Również Kościół naszych czasów w dwóch dokumentach Soboru Watykańskiego II proponuje kapłanom życie wspólnotowe lub przynależenie do jakiejś wsplnoty, co pomaga w rozwijaniu życia duchowego i intelektualnego, pomaga pełniej oddać się służbie kapłańskiej i chroni przed samotnością.

Św. Jan Paweł II w refleksji, którą kierował do Kanoników Regularnych św. Augustyna 6 września 2001 roku z okazji Kongresu Kanonicznego, przypomniał, że nasze życie „jest typową formą życia konsekrowanego charakteryjującego się jednością braterską, apostolstwem i intensywnym celebrowaniem liturgii.”

Słowa Papieża przypominają nam, że nie wystarczy żyć pod jednym dachem.

 

Fundamentami naszego życia we wspólnocie, dzięki którym doświadczamy radości płynącej z jedności braterskiej, są:

 

• Kaplica: wspólna modlitwa, Liturgia Godzin;
• Refektarz: wspólne posiłki;
• Sala wspólnotowa: tu spotykamy się razem i dzielimy się naszymi doświadczeniami;
• Bardzo ważną częścią naszego życia wspólnotowego jest również comiesięczna kapituła domowa: zbieramy się wszyscy, aby porozmawiać i rozważać o naszej codzienności jak i o pracy duszpasterskiej.

Przed nami zawsze jaśnieje ideał proponowany w Regule:

„Po pierwsze, dlatego zgromadziliście się w jedno, byście jednomyślnie mieszkali w domu i mieli jednego ducha i jedno serce skierowane ku Bogu.” (R. 3)