Nasi Święci

Bł. Alan de Solminihac urodził się 25 listopada 1593 r. w południowej Francji. W kwiecie wieku wstąpił do Zakonu Kanoników Regularnych w Chancelade. Kiedy został kapłanem i opatem podjął się odbudowy i duchowej odnowy zrujnowanego opactwa.

Gałąź zreformowana Zakonu przyjęła nazwę Kanoników Regularnych z Chancelade. W 1639 r. zostaje Alan Biskupem diecezji Cahors.

Reformuje diecezję zgodnie z przepisami Soboru Trydenckiego na wzór św. Karola Boromeusza.

Reforma ta wywarła zbawienny wpływ na całą Francję. Zwizytował kilka razy całą diecezję, w pałacu biskupim prowadził życie wspólne ze swoimi współpracownikami.

Zmarł w roku 1659 dnia 31 grudnia. Jan Paweł II zaliczyłgo w poczet błogosławionych.

Urodził się w Wenecji 1 lipca 1381 r. Jako młodzieniec wstąpił w rodzinnym mieście do kongregacji kanoników prowadzących życie wspólne w klasztorze św. Jerzego z Algi.

Z uwagi na wielkie cnoty, którymi się odznaczał, został wybrany najpierw na przeora klasztoru, potem przełożonego generalnego kongregacji, a wreszcie papież Eugeniusz IV mianował go biskupem.

Założył wiele klasztorów żeńskich, troszczył się o zachowanie karności kościelnej i o odnowe obyczajów.

Z tytularnego biskupstwa w Grado przeniesiony został do Wenecji i ustanowiony pierwszym w historii patriarchą tgo miasta.

Powołał w nim do życia i rozwinął wiele dzieł miłosiedzia dla ubogich, zostawił też po sobie pisma ascetyczne i duszpasterskie. Zmarł 8 stycznia 1456 r.

Urodziła się 2 lutego 1576 r. w Remiremont w Lotaryngii.

Od wczesnej młodości, idąc za głosem wezwania Bożego, zakładała przy pomocy św.

Piotra Fouriera, Kanonika Regularnego, szkoły dla dziewcząt i zapoczątkowała wiele dzieł apostolskich.

Aby zapewnić im trwałość i rozwój powołała do życia, także z pomocą św. Piotra Fouriera – Kongregację Kanoniczek Regularnych św. Augustyna od Matki Bożej. Odznaczała się wieloma cnotami chrześcijańskimi.

Bogata w zasługi, zmarła w Panu 9 stycznia 1622 r.

Urodził się około r. 1130 w Léon, w Hiszpanii. Jako dziecko utracił matkę.

Ojciec jego, Jan, po śmierci żony zamieszkał wraz z nim w klasztorze Kanoników Regularnych pod wezwaniem Św. Marcelego z Léon. Gdy ojciec umarł, Marcin udał się w długą pielgrzymkę.

Wróciwszy do ojczyzny, powtórnie zamieszkał we wspomnianym klasztorze i przyjął tam święcenia kapłańskie.

Po zabraniu tego klasztoru Kanonikom Regularnym schronił się w innym ich klasztorze, w Léon, u Św. Izydora.

Odznaczał się surowością życia, braterską miłością i gorliwym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu.

Napisał wiele traktatów, zwłaszcza o Piśmie Świętym. Zmarł w Léon 12 stycznia 1203 r.

Urodził się ok. 1090 r. w Sempringham, w Anglii. Po ukończeniu szkół oddawał się kształceniu dzieci.

Zostawszy kapłanem, założył w rodwinnym mieście, około 1130 r., klasztor żeński, o ścisłej klauzurze, wzorowany na regule benedyktyńskiej, potem klasztor dla braci laików, urządzony wedle reguły Cystersów, i wreszcie wspólnotę kanoników regularnych, zachowujących regułę św; Augustyna, do których sam wstąpił.

Mieli oni otaczać opieką pozostałych zakonników i zakonnice. Przyjęli oni później nazwę Gilbertynów, i zaznali w Anglii wielkiego rozwoju. Sławny ten mąż Boży, przyjaciel św.

Bernarda z Clairveaux, pełen pokory i roztropności, odznaczający się surowością życia, przepełniony miłością do ubogich, zmarł 4 lutego 1189 r.

Został kanonizowany przez papieża Innocentego III 11 stycznia 1202 r.

Urodził się w Bolonii w zacnej rodzinie. Już jako młodzieniec poświęcił się stanowi duchownemu.

Pragnąc żarliwie większej doskonałości, wstąpił do Kanoników Regularnych, do klasztoru Św. Krzyża.

Wnet wybrano go na biskupa Pawii, ale tak długo się ukrywał, aż powierzono tę godność komu innemu.

Mimo to papież Lucjusz II, wbrew jego woli, mianował go kardynałem i biskupem Palestriny.

Przyjąwszy ten urząd, gwaryn oddał się bez reszty wspomaganiu ubogich, głoszeniu słowa Bożego i innych dzieł pobożności. Dożywszy sędziwego wieku, zmarł w 1158 r.

Anna Katarzyna Emmerich urodziła się 8 września 1774 roku w Flamschen koło Coesfeld w Westfalii.

Była piątym z dziewięciorga dzieci ubogich rolników Bernarda i Anne Emmerichów. Dziewczynka, chociaż nie cieszyła się najlepszym zdrowiem, od najmłodszych lat pomagała w pracach domowych, opiekowała się młodszym rodzeństwem, pracowała w polu.

Uchodziła za osobę cichą, zamkniętą w sobie i pobożną, cechowała się ponadto wesołym usposobieniem i nadzwyczajną inteligencją. Anna Katarzyna z ogromną powagą podchodziła do spraw wiary, do tego stopnia że rodzice ganili ją często za upór, jaki – ich zdaniem – przejawiała. Mając siedem lat przygotowywała się do pierwszej Komunii świętej. W drodze do kościoła, gdzie po raz pierwszy miała przystąpić do spowiedzi, wzbudziła w sobie tak wielki żal za grzechy, że zemdlała. Towarzyszące jej dzieci zaniosły ją na rękach do świątyni. Gdy klęknęła u kratek konfesjonału, zaczęła spazmatycznie płakać. Musiano odprowadzić ją do ławki. Jeszcze jako nastolatka Katarzyna podjęła decyzję o wstąpieniu do klasztoru. Została augustianką.

W 1811 klasztor augustianek został zamknięty przez władze w ramach przymusowej laicyzacji. Katarzyna ciężko zachorowała i wydawało się, że jest to choroba śmiertelna. W tym czasie pojawiły się u niej stygmaty. W czasie choroby miała wizję Maryi, mówiącej:

Jeszcze nie umrzesz, jeszcze wiele o tobie mówić będą, ale nie bój się! Jakkolwiek ci powodzić się będzie, zawsze doznasz pomocy.

Po wyzdrowieniu zakonnica wraz z ks. Lambertem wprowadziła się do domu wdowy Roters w Dülmen. Tuż po przeprowadzce znowu zapadła ciężko na zdrowiu. Wezwano do niej dominikanina o. Limberga, by udzielił jej sakramentu chorych. Zakonnik ten stał się odtąd jej stałym spowiednikiem. W październiku 1813 Anna Katarzyna przeniosła się wraz z ks. Lambertem do domu piekarza i piwowara Umberga, brata jej spowiednika. Ciężko chora i cierpiąca, wkrótce nie była już w stanie wstawać z łóżka.

Anna Katarzyna stała się wówczas powszechnie znana jako stygmatyczka i wizjonerka. Podejrzewając oszustwo, jej stygmaty poddawano wielokrotnym badaniom.

Pisarz Clemens Brentano spisał wizje Anny Katarzyny Emmerich, m.in. wizję Męki Pańskiej. Na podstawie jej wizji reżyser Mel Gibson nakręcił film Pasja.

Od 1819 aż do śmierci Anny Katarzyny Emmerich w 1824 Clemens Brentano rejestrował jej wizje, wypełniając czterdzieści tomów szczegółowymi scenami i fragmentami uzupełniającymi opowieści z Nowego Testamentu i o życiu Maryi Panny. Według własnego stwierdzenia Clemens Brentano natychmiast zapisywał w standardowym języku niemieckim słowa Anny Katarzyny Emmerich mówione przez nią w dialekcie westfalskim. Następnie on czytał jej to co napisał, a wszystkie proponowane zmiany dawał jej do pełnego zatwierdzenia, po czym dopiero wtedy je wprowadzał.

Niemiecka mistyczka, stygmatyczka i wizjonerka zmarła 9 lutego 1824 roku w Dülmen. Św. Jan Paweł II beatyfikował ją 3 października 2004 roku.

Urodził się w Ganfei w Portugalii. Wychowywał się w wielkiej pobożności i został włączony do stanu duchownego, a potem otrzymał święcenia kapłańskie.

Żywiąc gorące pragnienie odwiedzenia miejsc świętych, dwukrotnie odbył pielgrzymkę do Jerozolimy.

Powróciwszy do ojczyzny, wstąpił do Kanoników Regularnych św. Augustyna w klasztorze na przedmieściu Coimbry, a później został wybrany na jego przełożonego.

Cieszył się wielkim szacunkiem u św. Bernarda.

Zmarł, dożywszy osiemdziesięciu lat w 1166 r.

Urodził się w 1060 r. w Barcelonie, w Hiszpanii. Jako młodzieniec wstąpił do Kanoników Regularnych.

Po święceniach kapłańskich został brany na przeora klasztoru Św. Hadriana, a potem przeszedł do klasztoru Św. Rufusa w prowincji tego samego zakonu i tam wkrótce powierzono mu godność opata klasztoru, którym kierował roztropnie i święcie.

Mianowany biskupem Barcelony a później również zarządcą diecezji Tarragońskiej, odnowił i umocnił dyscyplinę kościelną.

Pomagał ubogim, bronił powagi Stolicy Apostolskiej przed schizmą Piotra Leona. Wyczerpany trudami życia, zasnął w Panu w 1137 r. w Barcelonie.

W młodym wieku wstąpił do Kanoników Regularnych. Świecił przykładem wszystkich cnót i dlatego oddano w jego ręce rządy nad klasztorem św. Hilarego koło Poitiers.

Duchowieństwo tego miasta wybrało go na biskupa. Powierzoną sobie owczarnię troskliwie prowadził do zbawienia słowem i przykładem. Wiele wycierpiał dla sprawiedliwości.

Zmarł pełen zasług w 1197 r.

Urodziła się 1 maja 1531 r. na Majorce (wyspy Balearskie).

Od wczesnej młodości objawiała znaki niezwykłej świętości.

Wstąpiwszy do klasztoru Kanoniczek Regularnych w Palmie stała się weorem wszystkich cnót, szczególnie pokory.

Życie swoje poświęciła modlitwie, pracy i umartwieniu.

Zmarła w opinii świętości w 1574 r.

Urodził się w Paryżu, tam też został przyjęty do kolegium kanoników przy kościele św. Genowefy, w którym nie prowadzono wtedy życia wspólnego. Gdy papież Eugeniusz III powierzył Kanonikom Regularnym z opactwa Św.

Wiktora dzieło zreformowania wedle ich reguły tego kolegium, Wilhelm wstąpił do nich. Później udał się do Danii celem zreformowania klasztoru Kanoników Regularnych na wyspie Eskil (Ysoefiorth). Jako opat tego klasztoru doświadczył wiele trudności i biedy.

Zwalczywszy wszystkie przeciwności, doprowadził podjęte dzieło do szczęśliwego końca i zbudował nowy klasztor.

Zmarł w 1203 r.

Urodził się w Meulan we Francji, zdobył gruntowne wykształcenie w naukach humanistycznych.

Pragnąc bardziej surowego życia udał się na odludzie; potem przeniósł się do innej części Francji i prowadził tam przez trzy lata życie pustelnicze.

Miał wielu naśladowców, dla których zbudował klasztory – jeden dla mężczyzn, a drugi dla kobiet, i urządził je wedle reguły św. Augustyna. Resztę życia spędził ze swoimi towarzyszami, świecąc przykładem wszystkich cnót.

Zmarł w wieku osiemdziesięciu lat, w roku 1140.

Bonifacy urodził się w Aoscie. Po studiach wstąpił do klasztoru św. Benignusa a stamtąd przeniósł się do Kanoników Regularnych przy kościele kolegialnym Św. Ursyna w Aoście. Ze względu na wiedzę i świętość życia został wybrany na przeora klasztoru, a potem biskupa miasta. Gorliwie zabiegał o zbawienie dusz, odznaczając się przede wszystkim miłością i pokorą.

Zmarł w 1243 r.

Emeryk urodził się w pobliżu miasta Aosta i wstąpił do klasztoru Kanoników Regularnych przy kościele kolegialnym Św. Ursyna, gdzie zajaśniał cnotami zakonnymi. Później jako biskup Aosty, słynął z surowości życia i gorliwości o zbawienie dusz. Tradycja przekazała, że w swojej diecezji wprowadził święto Niepokalanego Poczęcia NMP. Zmarł w 1313 r.

Urodził się w XII wieku we Francji, jako drugi z kolei opat rządził opactwem św. Wiktora Kanoników Regularnych św. Augustyna, dopóki nie został w 1161 r. biskupem diecezji Avranches.

Napisał wiele traktatów ascetycznych, za pomocą których prowadził dusze na szczyty doskonałości.

Zmarł w 1171 r. w opactwie w mieście Lucerne, które sam założył i tam też jest pochowany.

Urodził się blisko Ceseny, w Italii. Studia odbywał w opactwie Kanoników Regularnych, pod wezwaniem Matki Bożej z Porto, koło Rawenny, i później do nich sam wstąpił.

Zostawszy biskupem w Fossombrone, słowem i przykładem utwierdzał wiernych w życiu chrześcijańskim.

Łagodny dla drugich i wyrozumiały, dla siebie samego był twardy i wymagający.

Zmarł w 1219 r.

Stanisław Sołtys, zwany Kazimierczykiem, był jedynym dzieckiem Macieja i Jadwigi urodził się na Kazimierzu 27 września 1433 r. Pochodził z rodziny rzemieślniczej, głęboko religijnej.

Jego ojciec był przez wiele lat radnym w mieście także przewodniczącym sądu miejskiego. Stanisław po ukończeniu szkoły parafialnej przy kościele Bożego Ciała, studiował na Akademii Krakowskiej. Po studiach obrał stan duchowny w zakonie kanoników regularnych, pracujących przy kościele Bożego Ciała na Kazimierzu.

Przyjąwszy święcenia kapłańskie pracował przy tym kościele jako kaznodzieja i spowiednik, a w klasztorze jako zastępca przełożonego i wychowawca młodzieży zakonnej. Cechował go szczególny kult do Najświętszej Eucharystii i Niepokalanej Dziewicy. Umarł 3 maja 1489 r. w celi zakonnej i od samego początku otaczany był wielkim kultem.

Ze strony zakonu podejmowano kilkakrotnie starania o ogłoszenie go jako błogosławionego. Po przeprowadzonych poszukiwaniach historycznych i przedstawieniu zebranej dokumentacji Stolicy Apostolskiej, Ojciec św. Jana Paweł II, w dniu 18 kwietnia 1983 r. zaliczył go do grona błogosławionych uznając równocześnie jego heroiczne cnoty.

Maria Katarzyna od św. Augustyna urodziła się 3 maja 1632 r. w Saint-Sauveur-le-Vicomte w Dolnej Normandii. Ochrzczona w kościele parafialnym pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela, jej wychowaniem zajęła się babka.

Wstąpiła do zakonu Kanoniczek Regularnych Szpitalnych od Miłosierdzia Jezusa i Reguły Świętego Augustyna (w skrócie Siostry Augustianki od Miłosierdzia Jezusa). 24 października 1646 roku otrzymała habit i przyjęła imię zakonne Maria Katarzyna. Miała dar ekstazy i wizje Matki Boskiej i Jezusa a także świętego Michała Archanioła i świętego Józefa. Miała wizje dusz w czyśćcu. Także miała wizję trzęsienia ziemi w Kanadzie w czasie trwania owego. Ofiarowała siebie jako ofiarę całopalną i mimo gwałtownych wstrząsów nikt nie zginął.

Zmarła w opinii świętości 8 maja 1668 r. w Québecu. Została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II w dniu 23 kwietnia 1989 roku.

Urodził się w Gubbio, kształcił się w Fano i w rodzinnym mieście.

Powołany na przeora w kościele katedralnym, postanowił wprowadzić tam życie wspólne. W związku z tym udał się do Rawenny, gdzie w opactwie Najświętszej Marii Panny w Porto poznawał zwyczaje Kanoników Regularnych; ich regułę wprowadził potem do Kościoła w Gubbio.

Po nominacji na biskupa tego miasta, niczego nie zmienił w sposobie życia.

Pokorny i łagodny, znosił z pogodą ducha liczne przeciwności.

Zmarł w 1160 r.

Urodził się w Auteuil we Francji, kształcił się najpierw w Paryżu, a potem w klasztorze w Le Bec-Hellouin.

Wezany do Beauvais, rządził tam święcie i z miłością klasztorem Kanoników Regularnych, sam ucząc kleryków teologii, z których wielu zasłynęło karnością kanoniczą i w nauce.

Iwo, dzięki swej działalności i prawodawstwu, stał się wielkim reformatorem Kanoników Regularnych we Francji.

Jako biskup Chartres wyróżnił się cnotami pastoralnymi i niezachwianą wiernością dla Stolicy Apostolskiej.

Pisał listy i kazania, doskonale wyjaśniał święte prawa Kościoła.

Zmarł w 1166 r.

Grzegorz VII, Hildebrand, urodził się około 1028 r. w Toskanii, kształcił się w Rzymie; w młodości wstąpił do zakonu.

Służył papieżom swego czasu, podejmując z ich polecenia wiele podróży do różnych krajów, był też gorącym orędownikiem reformy w Kościele.

Usilnie zabiegał o przywrócenie dawnych statutów życia kanonicznego i o ich wierne zachowywanie. W 1073 r. został wezwany na stolicę Piotrową i przyjął imię Grzegorz VII.

Ze stanowczością prowadził dalej dzieło reformy.

Doznał wielu przeciwności, zwłaszcza ze strony cesarza Henryka IV.

Zmarł na wygnaniu w Salerno, w 1085 r.

Urodziła się w Pizie ok. 1156 r. Obdarzona wcześnie darami Nieba, oddała się na służbę Bogu mieszkając jako „osoba pobożna i siostra” blisko Kanoników Regularnych Św. Augustyna, przy kościele św. Marcina. Z miłości do Chrystusa służyła ubogim.

Odbyła pielgrzymkę do Jerozolimy, kilka razy do Rzymu, do kościoła św. Michała Archanioła na górze Gargano i dziewięć razy do Santiago de Compostella w Hiszpanii, do grobu św. Jakuba; dlatego papież Jan XXIII w 1962 r. ogłosił ją patronką hostes samolotowych.

Zmarła 29 maja 1207 r. w Pizie, pochowano ją w tamtejszym kościele św. Marcina.

Norbert urodził się około 1080 r. w Nadrenii w znakomitej rodzinie. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem, kiedy Norbert był jeszcze chłopcem, został mianowany kanonikiem w Xanten, by mógł pobierać pensję na swoje utrzymanie. Niedługo potem przeniósł się do Kolonii, gdzie wychowywał się i kształcił pod okiem ojca na dworze metropolity. Następnie został przyjęty na zamek cesarza Henryka V. Prowadził tam życie świeckie. Po pewnym czasie, wskutek zawirowań politycznych, opuścił dwór i wrócił do Xanten. Wakowało wówczas biskupstwo w Cambrai. Cesarz zaofiarował je Norbertowi, ale ten nie chciał go przyjąć bez zgody papieża. W 1115 r. podczas burzy omal nie zginął od pioruna. Wydarzenie to spowodowało zmianę jego życia. Wstąpił do benedyktynów w Siegburgu, podejmując pokutę i modlitwę. Wyrzekł się godności i majątków kościelnych. W opactwie otrzymał święcenia kapłańskie. Z polecenia swojego biskupa musiał opuścić klasztor w Xanten i wrócić do diecezji. Wszedł do kapituły biskupiej. Po pewnym czasie zrezygnował z kanonickiego beneficjum w Xanten i udał się do Galii, gdzie przebywał w tym czasie nowy papież, Gelazjusz II. Złożył mu hołd i uzyskał zezwolenie na głoszenie kazań w całym Kościele (1119). Norbert przemierzał odtąd miasta Galii, wzywając do pokuty i zmiany obyczajów. Przecenił jednak swoje możliwości fizyczne: nadmierny wysiłek tak go osłabił, że był bliski śmierci. Powrócił więc do Kolonii, jednak nie sam, ale z towarzyszami, którzy przyłączyli się do niego. Metropolita chciał organizującej się nowej rodzinie zakonnej przydzielić pewien opustoszały klasztor. Norbert odmówił, gdyż chciał, by jego duchowi synowie prowadzili apostolski tryb życia na wzór Pana Jezusa, który nie miał stałego miejsca zamieszkania, kiedy głosił dobrą nowinę. Przyjął zaofiarowane mu miejsce w Premontre. Tu w roku 1121 Norbert w uroczystość Bożego Narodzenia wraz z 40 swymi towarzyszami złożył uroczysty ślub oddania się apostolskiej pracy nad reformą obyczajów kleru i wiernych. Bracia postanowili praktykować to, do czego mieli zachęcać innych. Dlatego związali się wszyscy ślubem ewangelicznego ubóstwa, czystości (celibatu) i posłuszeństwa przełożonym. W taki to sposób Norbert o 100 lat uprzedził św. Dominika, który swojemu zakonowi wytyczył podobne cele. Tak powstał zakon Kanoników Regularnych Ścisłej Obserwy o popularnej nazwie norbertanów (oficjalnie – premonstratensów, OPraem). Okazało się, że życie wspólne w klasztorze miało jeszcze jeden pozytywny skutek dla pracy apostolskiej nowej rodziny zakonnej: umożliwiało koordynację pracy i sprzyjało wewnętrznemu doskonaleniu jej członków. Około roku 1129 Norbert powrócił do Niemiec. Został arcybiskupem Moguncji, gdzie pracował nad odnową Kościoła. Pełnił także obowiązki kanclerza Rzeszy. Zasadniczość i surowość biskupa Norberta stały się powodem rozruchów, a w konsekwencji opuszczenia przez niego miasta.

Przy końcu życia, widząc, że nie może sprawować dwóch ważnych funkcji: przełożonego generalnego swojego zakonu i metropolity, w roku 1128 zrzekł się przełożeństwa w zakonie. „Na tle gorliwej i owocnej pracy dla Kościoła cieniem kładzie się jego stosunek do Polski” – pisał Henryk Fros SJ. Metropolici magdeburscy nie mogli pogodzić się z tym, że w roku 1000 zaistniała w Polsce nowa niezależna od nich metropolia w Gnieźnie. Korzystając z tego, że po śmierci Bolesława Chrobrego pogaństwo wróciło do Polski i dokonało straszliwych zniszczeń, wystarali się oni u papieży Benedykta IX (1033-1048) i u św. Leona IX (1048-1054) o dokument, który wszystkie biskupstwa polskie, łącznie z chwilowo nieistniejącą metropolią gnieźnieńską, uzależniał od metropolii w Magdeburgu. Dzięki staraniom króla Bolesława Śmiałego i św. Stanisława ze Szczepanowa papież św. Grzegorz VII w roku 1075 przywrócił do istnienia metropolię w Gnieźnie i zależne od niej diecezje. Norbert jednak nadal wysuwał pretensje do jurysdykcji nad diecezjami w Polsce, nie uznając metropolii w Gnieźnie. Mając za sobą poparcie cesarza Lotara i papieża Innocentego II, wytoczył o to proces biskupom polskim przed Stolicą Apostolską. Doszło do tego, że z okazji koronacji cesarza Lotara II w Rzymie w roku 1133 Norbert sam podążył do Rzymu i uzyskał bullę, która znosiła dla Gniezna tytuł metropolii, a diecezje polskie uzależniała odtąd od metropolii magdeburskiej. Na szczęście Norbert nie zdołał zrealizować swych zamiarów, gdyż zmarł w roku następnym, a cesarz Lotar musiał się liczyć z silniejszym wówczas od siebie Bolesławem Krzywoustym. Biskupi polscy także nie czekali, lecz za pośrednictwem arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba ze Żnina wyjaśnili dokładnie sprawę. Innocenty II wycofał swoją bullę w roku 1136, a na ręce wspomnianego metropolity wydał nowy dokument, który arcybiskupom gnieźnieńskim poręczał przysługujące im prawa. Norbert zmarł 6 czerwca 1134 r. w Magdeburgu. Jego ciało złożono w kościele norbertanów. Jego kult zatwierdził dopiero w roku 1582 papież Grzegorz XIII, na cały zaś Kościół rozszerzył go papież Grzegorz XV w roku 1621. Jest patronem Pragi, zakonu norbertanów, sióstr norbertanek oraz wszystkich wspólnot jego imienia. Zakon norbertanów wydał kilku świętych i błogosławionych, w tym Polkę, bł. Bronisławę. W ikonografii św. Norbert jest ukazywany w stroju biskupim, w mitrze, z krzyżem w dłoni. Jego atrybutami m. in. są: anioł z mitrą, diabeł u stóp, gałązka palmy, kielich, model kościoła, monstrancja, pająk.

Wstąpił do instytutu kanoników w Aoście. Prowadził życie pełne umartwień i głosił Ewangelię w całym regionie alpejskim.

Na Mont-Joux (dziś zwane: Wielki Święty Bernard) zbudował klasztor i kościół pod wezwaniem św. Mikołaja i założył wspólnotę kanoników regularnych, którzy oddawali się modlitwie i nieśli pomoc wędrowcom na tym trudnym górskim szlaku.

Przez całe swe życie Bernard był niezmordowanym siewcą słowa Bożego, zmarł w Novarze w 1081 roku

.

Była siostrą konwerską u Kanoniczek Regularnych św.

Augustyna z Kongregacji Zakonnic Szpitalnych od Miłosierdzia Jezusa.

Przez całe życie oddawała się posługom fizycznym i była wzorem wszystkich cnót zakonnych.

W czasie rewolucji francuskiej odmówiła złożenia przysięgi na Konstytucję cywilną, sprzeczną z prawami Kościoła i została za to uwięziona.

Swoją wierność Kościołowi przypłaciła śmiercią męczeńską przez ścięcie głowy w 1794 roku.

Od swoich rodziców otrzymał świetne wykształcenie.

W Ruggen niedaleko Briel wstąpił do Kanoników Regularnych Kongregacji z Windesheim i zamieszkał w klasztorze Św. Elżbiety.

Po święceniach kapłańskich został kierownikiem duchownym klasztoru Kanoniczek Regularnych w Gorkum i pełnił ten urząd z wielkim pożytkiem. W owym czasie rozpętała się tam burza kalwińska, m.in. obrabowano i zniszczono klasztor w Ruggen.

Jana zabrano razem z 18 kapłanami i zakonnikami, w większości z Gorkum i wrzucono do najgorszego więzienia.

Okrutnie był torturowany i znieważany. Razem z towarzyszami niezachwianie wyznawał wiarę w Eucharystię i bronił prymatu Papieża 9 lipca 1572 r. razem z innymi został powieszony.

Urodził się w r. 1133 w Islandii; w młodym wieku został wyświęcony na kapłana. Studia odbył w Paryżu i w Lincoln. Po powrocie do kraju wstąpił do Kanoników Regularnych, pierwszego ich klasztoru w Islandii.

Tam pełnił urząd przeora i opata. Od 1178 r. był biskupem Skalholt, w niczym jednak nie odstąpił od norm życia kanoniczego.

Zasłynął jako zwolennik reformy Kościoła i obrońca nierozerwalności małżeństwa.

Położył wielkie zasługi w budowaniu Kościoła w Islandii.

Zmarł 23 grudnia 1193 r. Papież Jan Paweł II ogłosił go głównym patronem Islandii.

Kanonik Regularny św. Augustyna z opactwa w Beaulieu. Urodził sie 29 paździenika 1752 roku w Saint-Priest-la-Plaine.

Podczas Rewolucji z powodu swojego kapłaństwa, deportowany na statek śmierci, gdzie był przetrzymywany w nieludzkich warunkach.

Zmarł po kilku tygodniach pobytu na statku, jego śmierć była poprzedzona długą agonią.

Beatyfikowany przez św. Jana Pawła II 1 października 1995 roku.

Urodził się na Sardynii na początku IV w. Był kapłanem w Rzymie. W 345 r. został pierwszym biskupem Vercelli.

Jako pierwszy zapoczątkował na Zachodzie życie wspólne wśród kleru, dostosowując reguły mnisze do potrzeb kultu religijnego i pracy apostolskiej. W ten sposób zaczęły się kształtować i rozpowszechniać wspólnoty duchownych, nazwanych później kanonikami regularnymi.

Broniąc nauki Kościoła przeciw arianom, naraził się cesarzowi Konstantynowi, który skazał go na wygnanie. Po powrocie na stolicę biskupią niezmordowanie pracował nad umocnieniem wiary katolickiej.

Zmarł w Vercelli w roku 371.

Julianna urodziła się w 1193 roku w Retinnes koło Liège, w tych czasach ośrodku szczególnego kultu sakramentu Eucharystii. Po śmierci rodziców wraz z siostrą została oddana pod opiekę do konwentu zakonnego – leprozorium Zgromadzenia Sióstr Świętego Augustyna w Cornillon. Mając 15 lat wstąpiła do tej wspólnoty i poznała prace doktorów Kościoła św. św. Augustyna i Bernarda. W 1222 została przeoryszą klasztoru w Mont Cornillon. Tamże od szesnastego roku życia doznawała wizji mistycznych w trakcie adoracji Najświętszego Sakramentu i rozważań nad tekstem Pisma Świętego „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”(Mt 28, 20), których treść ujawniła w 1230 roku. Ułożyła oficjum na uroczystości „Bożego Ciała”, któremu ostateczny kształt nadał Tomasz z Akwinu.

Jej zabiegi, zyskały pozytywne opinie teologów oraz duchownych i doprowadziły do ustanowienia Uroczystości Najświętszego Ciała Chrystusa (wł. Corpus Domini), jako święta adoracji Eucharystii, pogłębiania wiary, praktykowania cnót i pokuty za znieważanie Najświętszego Sakramentu. Pierwsze obchody święta odbyły się w Fosses za sprawą biskupa Liège Roberta z Thourotte w 1246 roku. Julianna po śmierci wspierającego ją przeora Gotfryda i usunięciu ze stanowiska przełożonej z pokorą podjęła dziesięcioletnią tułaczkę początkowo przebywając w samotni u Ewy z Leodium, następnie przebywała w klasztorach sióstr cysterek, na koniec której zamieszkała przy kościele św. Symforiana w Namur.

Przez ostatnie lata życia była rekluzą – pustelnicą zamurowaną w swej celi. Zmarła w dniu, który przepowiedziała tj. 5 kwietnia 1258 roku w Fosses. Za sprawą archidiakona Liège i późniejszego papieża Urbana IV bullą z 11 sierpnia 1264: Transiturus de hoc mundo Uroczystości Najświętszego Ciała Pańskiego wprowadzone do całego Kościoła. Julianna z Cornillon do liturgii trafiła w Lizbonie w 1565 roku, a kult zaaprobował papież Klemens VIII w 1599 r., jej kanonizacji w 1869 r. dokonał Pius IX. Jej wspomnienie obchodzone jest w dies natalis (5 kwietnia). Św. Julianna w ikonografii przedstawiana jest w stroju siostry augustianki, zwykle z atrybutami: monstrancją, lub kielichem mszalnym.

Urodził się 31 października 1910 roku w La Rosière ur. 31 października 1910 w La Rosière.

Wstąpił do zakonu kanoników regularnych św. Bernarda. W 1938 przyjął święcenia kapłańskie, a w 1945 został mianowany proboszczem w Yerkalo – wówczas jedynej parafii katolickiej w Tybecie.

Władze tybetańskie postanowiły jednak pozbyć się chrześcijaństwa i zażądały opuszczenia misji przez o. Tornaya. Gdy odmówił dokonano napadu na jego dom i grożono mu śmiercią. Następnie zamieszkał w pobliskiej miejscowości i starał się o zezwolenie na powrót, również za pośrednictwem placówek dyplomatycznych, co nie przyniosło sukcesu.

Postanowił wówczas udać się do Tenzina Gjaco (Dalajlamy XIV). W drodze, 11 sierpnia 1949 roku, został zamordowany wraz z towarzyszącą mu osobą w okolicach Chola-Pass w Tybecie.

Ten szwajcarski misjonarz i męczennik został zaliczony w poczet błogosławionych przez św. Jana Pawła II w dniu 16 maja 1993 roku.

Przyjmowanie chrześcijaństwa przez zamieszkującą Liwonię ludność rozpoczęło się z przybyciem kanonika Meinarda (po niem. Meinhard) z Segebergu. Dzięki niemu w Liwonii powstał Kościół, a w 1186 roku została ustanowiona diecezja Ikšķile (niem. Uxkiill), od 1255 roku archidiecezja ryska, istniejąca do czasów reformacji, wznowiona w XX wieku. Data i miejsce urodzenia, oraz narodowość apostoła Liwonii nie są znane. Według Kroniki Henryka Łotysza Meinard na początku swej działalności misyjnej wśród ludów bałtyckich mógł mieć około pięćdziesięciu lat, co sugerowałoby datę jego urodzin około roku 1130. Meinard przez większą część swego życia był laterańskim zakonnikiem w opactwie Segeberg w Holsztynie w Wagrii, kraju zachodnich Słowian, skolonizowanym przez osadników niemieckich. Sytuację na terenie Liwonii Meinard poznał dzięki kontaktom z lubeckimi kupcami docierającymi wówczas drogą morską na wschodnie wybrzeża Bałtyku. Według Kroniki Henryka Łotysza, Meinard postanowił podjąć misję ewangelizacyjną nad Bałtykiem. Około roku 1182 dotarł on do ujścia Dźwiny, gdzie rozpoczął działalność misyjną. Do Meinarda prawdopodobnie dołączyli inni misjonarze z Niemiec. W 1184 roku uzyskali oni oficjalne pozwolenie na działalność od księcia Połocka i od tamtejszego biskupa (prawdopodobnie prawosławnego). Osiedlili się w Ikšķile, na prawym brzegu Dźwiny. Wybudowali tam kościół drewniany, a później kamienny. Swoją misję polecili orędownictwu Matki Bożej. Meinardowi wkrótce udało się nawrócić i ochrzcić dwie zamożne osobistości z Ikšķile, za których przykładem poszli inni. W zamian za przyjęcie chrztu Meinard zaproponował Liwom zbudowanie zamku obronnego. Liwowie zgodzili się i wkrótce został zbudowany zamek oraz kościół pod wezwaniem Matki Bożej.

Starania pierwszych biskupów, Meinarda i Alberta, aby Liwonię poświęcić Matce Bożej, potwierdził papież Innocenty III na IV Soborze Laterańskim w 1215 roku ogłaszając nowo ochrzczoną ziemię „Ziemią Maryi” („Terra Mariana”). Wysiłki Meinarda pozytywnie ocenił arcybiskup Bremy Hartwig II von Utlede, który dał mu pozwolenie na działalność misyjną na ziemiach nadbałtyckich i udzielił sakry biskupiej, zatwierdzonej w 1188 roku przez papieża Klemensa III; papież włączył nową diecezję Ikšķile do sufraganii Bremy. W roku 1214 biskup Albert uwolnił się od zależności od Bremy, a diecezja ryska została od tego momentu podporządkowana bezpośrednio Rzymowi.

Meinard zorganizował w Segebergu ośrodek formacyjny dla misjonarzy, których następnie sprowadzał do Ikšķile, gdzie założył wspólnotę kanoników regularnych żyjącą według reguły św. Augustyna. Papież Klemens III w liście z 10 kwietnia 1190 roku pozytywnie ocenił działalność misyjną Meinarda, a następny papież, Celestyn III, rozszerzył uprawnienia Meinarda do prowadzenia działalności ewangelizacyjnej. W

ostatnich latach życia biskup Meinard musiał przeciwstawić się ludności pogańskiej, nie akceptującej zasad moralności chrześcijańskiej w życiu rodzinnym i obawiającej się, iż napływ misjonarzy i cudzoziemców doprowadzi do zajęcia ich ziem. Biskup Meinard razem z innymi misjonarzami postanowił na pewien czas wrócić do Niemiec, po czym, pomimo skomplikowanej sytuacji politycznej, znów powrócił do Liwonii. 27 kwietnia 1193 papież Celestyn III zaaprobował działalność Meinarda i polecił mu kontynuowanie misji, co Meinard czynił przez kolejne dwa lata. Zmarł prawdopodobnie 14 sierpnia 1196 roku. Został pochowany w kościele w Ikšķile.

W roku 1226 z inicjatywy biskupa Rygi Alberta, w obecności legata papieskiego i wszystkich biskupów Liwonii, prochy biskupa Meinarda zostały przewiezione z Ikšķile do nowej katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Rydze.

Przyjacielem i nauczycielem Alipiusza był św. Augustyn; on też skłonił go do wyboru życia w celibacie.

Obydwaj razem przyjęli chrzest. Towarzyszył Augustynowi do Afryki i przebywał tam z nim w klasztorze. Potem już jako biskup Tagasty, prowadził życie wspólne ze swoim klerem. Wielce zasłużył się Kościołowi w Afryce; zmarł ok. 430 r.

Posydiusz, również uczeń i przyjaciel św. Augustyna, wybrał życie wspólne w Kościele w Hipponie. Zostawszy biskupem Calamy, upowszechniał je wśród swojego kleru. Wiele troszczył się o wszystkie Kościoły w północnej Afryce. Naśladował sposób życia św.

Augustyna, opisał jego działalność duszpasterską i apostolską, sporządził też wykaz wszystkich jego dzieł naukowych. Był obecny przy jego śmierci.

Wygnany przez Wandalów ze swojej siedziby, dokończył życia na obczyźnie ok. 439 r.

Urodziła się w 331 roku w Tagaście, w Afryce Północnej, w rodzinie chrześcijańkiej.

Jako bardzo młoda dziewczyna została poślubiona Ptrycjuszowi, urodziła kilkoro dzieci, a wśród nich Augustyna.

O jego nawrócenie wylała wiele łez i przez długie lata zanosiła żarliwe modlitwy do Boga.

Pozostaje wzorem najlepszej matki, żyjącej wiarą i jaśniejącej przykładem cnót.

Zmarła w roku 387 w Ostii.

Św. Augustyn urodził się w Tagaście (Afryka Północna) w roku 354 jako syn poganina Patrycjusza i gorliwej chrześcijanki, św. Moniki.

Mimo troskliwego wychowania przez matkę, w młodości prowadził życie grzeszne, oddając się rozpuście i ulegając herezji manichejskiej.

Jako nauczyciel wymowy udał się do Kartaginy, Rzymu i Mediolanu, a za nim podążała matka, nieustannie modląc się o jego nawrócenie.

Nie mogąc znaleźć spokoju sumienia, Augustyn studiował rozmaite sytemy filozoficzne, wreszcie w Mediolanie pod wpływem rozmów ze św. Ambrożym i lektury św. Pawła znalazł prawdę.

Na Wielkanoc 387 roku przyjął chrzest. Wróciwszy do Afryki, przez cztery lata oddawał się studiom i modlitwie, po czym otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce został biskupem Hippony.

Wpływ jego nauki ogarniał cały Kościół Zachodni. Jego mowy i pisma zalicza się do najświetniejszych dzieł chrześcijaństwa. Św. Augustyn umarł w czasie oblężenia Hippony przez Wandalów 28 sierpnia 430 roku.

Jest jednym z czterech wielkich doktorów Kościoła zachodniego.

W r. 1792, w czasie Rewolucji Francuskiej, uwięziono, a potem zamordowano wielu kapłanów, a wśród nich trzech kanoników regularnych.

Pierwszy z nich był z opactwa św. Wiktora, gdzie sprawował funkcje bibliotekarza, dwaj pozostali wywodzili się z Kongregacji Francuskiej z opactwa św. Genowefy.

Wszyscy trzej odmówili złożenia przysięgi sprzecznej z prawami Kościoła i mężnie przyjęli śmierć w Paryżu, w sierpniu tegoż roku.

Urodził się w Langeace we Francji. Po studiach w zakresie sztuk wyzwolonych został wyświęcony na kapłana i rozpoczął działalność apostolską jako kaznodzieja.

Wstąpiwszy do kanoników regularnych, udał się na miejsce pustynne koło Pbrak, gdzie zbudował klasztor dla zgromadzonych współbraci.

Jako przełożony stał się dla wszystkich współbraci doskonałym wzorem obserwy zakonnej i przykładem dobrego pasterza. Zmarł w 1080 r.

W młodym wieku wstąpił do wspólnoty kanoników regularnych przy kościele św. Krzyża w Mortarze.

Po święceniach kapłańskich został przełożonym tejże wspólnoty, potem biskupem Bobbio, a następnie Vercelli. Gdy osierocona została stolica patriarsza w Jerozolimie, papież Innocenty III powołał na nią Alberta.

Jedynym z owoców jego ośmioletniej pracy na Wschodzie była reguła, którą ułożył dla karmelitów.

Cieszył się u wszystkich wielkim szacunkiem. Zmarł w 1214 r.

Urodził się w Epila, w Hiszpanii w 1442 r., studia odbył w Bolonii.

Po powrocie do kraju wstąpił do Kanoników Regularnych w Saragossie.

Pracował nad wykorzenianiem herezji i zabobonów.

Został zamordowany przez przeciwników wiary, gdy odprawiał nabożeństwo w 1485 r.

Urodził się w Danii, pochodził ze znakomitego rodu.

Kształcił się w sztukach wyzwolonych, ale zapragnął prowadzić życie doskonalsze.

Eksyl, biskup Wiborga (Jutlandia) zaliczył go w poczet Kanoników Regularnych głównego kościoła i powierzył obowiązki wychowania młodzieży.

Jako przełożony kapituły w Wiborgu starał się doprowadzić do pojednania między zwaśnioną szlachtą Wenedom, żyjącym jeszcze w ciemnościach pogaństwa, głosić Ewangelię.

Zmarł w 1151 roku.

Urodził się w Belgii, od dzieciństwa kształcił się i wychowywał w opactwie św. Trudona. Na dworze Karola Młota, króla Franków, powierzono mu urząd referendarza.

Jako biskup Metzu zasłużył sobie na tytuł księcia biskupów.

Kanoników swojej katedry zebrał w klasztorze i ułożył dla nich regułę, którą potem przyjęło wielu biskupów i która stała się dla nich wzorem dla licznych reguł kanonicznych.

Nieugięcie bronił praw Kościoła.

Zbudował wiele świątyń i przewodniczył licznym synodom.

Ozdnaczył się wielką miłością względem ubogich, bardzo mało wymagając dla siebie.

Zmarł w 766 r.

W młodym wieku wstąpił do Kanoników Regularnych w Bridlington, w Anglii.

Z pokorą i wiernością wypełniał regułę.

Wybrany na przełożonego klasztoru, postanowił niczego nie nakazywać lub uczyć, czego by wpierw sam nie uczynił.

Z wielką cierpliwością znosił wszystkie trudności.

Zmarł w 1379 r.

Urodził się w połowie XI w., w miejscowości L’Isle-Jourdain, która wtedy należała do biskupstwa w Tuluzie.

Najpierw był rycerzem, ale potem postanowił służyć Bogu jako kapłan i został kanonikiem kościoła katedralnego w Tuluzie.

Zachowywał regułę Kanoników Regularnych, którą tam wprowadził buskuo Isarne. W 1183 r. wybrano go na biskupa Comminges.

Usilnie starał się o reformę tantajszego Kościoła, zgodnie w myślą papieża Grzegorza VII.

Odbudował kościół katedralny i umieścił przy nim Kanoników Regularnych, aby odmawiali oficjum i sprawowali służbę Bożą.

Zmarł w Comminges, prawdopodobnie 16 października 1123 r.

Lud otaczał go wielką czcią za cuda, dokonane za jego pośrednictwem, a miasto biskupie Lyon-Comminges nazwano jego imieniem Saint-Bertrand-de-Comminges.

Papież Klemens V dokonał podniesienia jego relikwii 16 stycznia 1309 r.

Jako młodzieniec został przyjęty do Kanoników Regularnych św.

Eufemiusza w Piacenzy, skąd go wysłano do Paryża dla dopełnienia studiów.

Powróciwszy do Piacenzy, przyjął obowiązki przełożonego.

Po śmierci biskupa został jego następcą, następnie powierzono mu rządy diecezją w pawii.

W Piacenzie zaprowadził życie wspólne kanoników katedralnych, a w Pawii zreformował ich klasztor pod wezwaniem św.

Piotra ze Wspaniałego Nieba. Z wielką powagą traktował obowiązek głoszena słowa Bożego.

Zmarł w 1229 r.

Urodził się w Puissalicon we Francji.

Po ukończeniu nauki wstąpił do klasztoru Kanoników Regularnych w Cassan.

Zostawszy kapłanem prowadził tak przykładne życie, że wybrano go na przeora tegoż klasztoru.

Za jego rządów zbudowano nowy klasztor, kościół i przytułek.

Powołano go na biskupa w mieście Béziers, gdzie swoją posługę spełniał z wielką świętością.

Zmarł w 1123 r.

Izrael był kanonikiem w klasztorze w Le Dorat (diecezja w Limoges); pełnił funkcję kierownika chóru. U niego uczyli się zasad życia kanonickiego Teobald i Walter. Zmarł w 1014 r. otoczony sławą wielkiej świętości.

Walter zapisał się w historii Kanoników Regularnych jako wybitny i prężny opat klasztoru św. Piotra w Esterp. Zmarł w 1070 r.

Teobald odznaczył się jako troskliwy kustosz kościoła kolegialnego w Le Dorat. Zmarł w opinii świętości w 1070 r.

Wawrzyniec O’Toole, ur. ok. 1128 r., z pochodzenia Irlandczyk, jako chłopiec został wywieziony daleko od ojczyzny.

Powróciwszy z wygnania oddał się w opiekę biskupa z Glendalach.

Wybrany na opata świecił przykładem zadziwiającej pokory i miłości.

Ustanowiony arcybiskupem w Dublinie Kanoników Katedralnych ze świeckich uczynił Regularnymi i sam z nimi prowadził życie wspólne.

Posługę biskupią sprawował z nadzwyczajną łagodnością i wielką troską o ubogich. Starał się też o ustanowienie pokoju między Irlandią a Anglią.

W czasie, gdy towarzyszył królowi Anglii w podróży do Normandii, zmarł na febrę w klasztorze Kanoników Regularnych w Auger w 1180 r.

Urodzony ok. 1110 r. w Faucigny w Savoyen (Francja) w szlacheckiej rodzinie.

W dwudziestym roku życia wstąpił do klasztoru Kanoników Regularnych pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny od Obfitości.

Stał się tam wzorem zakonnika i zachęcił swych współbraci do przyjęcia Reguły św. Augustyna z odpowiednimi dodatkami.

Kiedy zwiększyła się liczba współbraci zbudował nowy klasztor w miejscowości Sixt, a okolicznych opatów skłonił do założenia Kongregacji Kanoników.

Zmarł w 1178 r.

Jan zwany z miejsca urodzenia Rusbroch, był kapelanem kościoła św. Guduli w Brukseli.

Jako pięćdziesięcioletni mężczyzna chcąc bez żadnego skrępowania służyć Bogu, udał się z kilkoma towarzyszami do Groenendaal, gdzie zbudował klasztor i założył kongregację Kanoników Regularnych Groenendaal, której został ogłoszony przeorem.

Gorliwie oddawał się modlitwie i kontemplacji.

Napisał też wiele książek ascetycznych o głębokiej duchowości w języku staroflamandzkim.

Zgłaszającym się do niego udzielał zbawiennych rad i pouczeń.

Zmarł mając prawie dziewięćdziesiąt lat w 1381 r.

Jako młodzieniec wstąpił do Kanoników Regularnych w swoim rodzinnym mieście Bolonii.

Wyznaczony do zajmowania się gośćmi, przyjął także zabójcę swego ojca, opanowując wewnętrzne wzburzenie.

Po święceniach kapłańskich zapragnął poświęcić się życiu kontemplacyjnemu i pustelniczemu. Został wysłany do klasztoru św.

Ambrożego koło Gubbio i wiódł tam samotne życie.

Zdecydowanie odmówił przyjęcia godności arcybiskupiej we Florencji.

Zmarł w pobliżu Arezzo 16 kwietnia 1513 r. Ciało jego przeniesiono 3 grudnia tegoż roku do kościoła św. Ambrożego w Gubbio, gdzie dotychczas spoczywa.

Urodził się w Mirecourt w Lotaryngii 30 XI 1665 r. Śluby złożył w opactwie Kanoników Regularnych w Chaumousey.

Po święceniach kapłańskich wybrał dla siebie najuboższą parafię, w której zasłynął wielką gorliwością duszpasterską.

Przy pomocy bł. Alicji Le Clerc założył Kongregację Kanoniczek Naszej Pani.

Zreformował też Kanoników Regularnych w Lotaryngii, zakładając Kongregację Najświętszego Zbawiciela.

Zmarł w 1640 r.

Pochodził ze szlacheckiej rodziny, urodził się około 1090 r. w Hameln w Niemczech.

Był profesorem w Paderborn, Bremie i Laon. Po święceniach kapłańskich w 1126 r. podjął pracę misyjną wśród Słowian, zwłaszcza Wenetów.

Założył w tym rejonie dwa klasztory swego wakonu – Kanoników Regularnych w Neumunster i Segeborg, które później przyłączyły się do Kongregacji Windeshein (pierwszy z tych klasztorów został przeniesiony do Bordesholm).

Po życiu pełnym umartwień i trudów zmarł jako biskup Oldenburra, 12 grudnia 1154 r.

Urodził się koło Passau w Bawarii.

Wychował się u Kanoników Regularnych w rodzinnym mieście, a po osiągnięciu dojrzałości poświęcił się Bogu w tym instytucie.

Biskup Konrad z Slazburga mianował go dziekanem kapituły katedralnej, żyjącej według reguły św. Augustyna. Jako prepozyt w Chiemsée został wezany przez św. Leopolda do kierowania opactwem Klosterneuburg.

Wszędzie odznaczał się gruntowną cnotą, a przede wszystkim roztropnością.

Wybrany na biskupa Brixem (płd. Tyrol), założył klasztor w Novacella, blisko tego miasta.

Odważnie bronił praw Biskupa Rzymu. Zmarł w 1164 r.